Pacjent ze zdiagnozowaną cukrzycą powinien otrzymać od specjalisty (diabetologa, dietetyka) szczegółowe zalecenia dotyczące zmiany w dotychczasowym sposobie żywienia oraz zostać starannie wyedukowany, tak by sam mógł dokonywać właściwych wyborów, dbając o swoje zdrowie, a przede wszystkim zapobiegając hiper- lub hipoglikemii. W gabinetach dietetycznych można zaobserwować grono pacjentów nieustannie poszerzających swoją wiedzę z zakresu diety w cukrzycy. Niestety, w dalszym ciągu pojawiają się osoby z głęboko zakorzenionymi błędnymi informacjami o produktach spożywczych, które rzekomo posiadają właściwości obniżające stężenie glukozy we krwi lub które (wbrew prawdzie) uznawane są przez nich za bezpieczne.
Dieta należy obecnie do głównych komponentów niefarmakologicznego leczenia cukrzycy. Nadrzędnym celem jej stosowania jest kontrola stężenia glukozy we krwi oraz uzyskanie przez pacjenta odpowiedniej dla niego masy ciała, mieszczącej się w założonych normach, m.in. określanych przez wskaźnik masy ciała (BMI 18,5−24,9 kg/m2).
Zaleca się, by żywienie osoby cierpiącej na cukrzycę w pełni pokrywało nie tylko ilościowe zapotrzebowanie organizmu, ale także jakościowe, wraz z uwzględnieniem wpływu spożywanych produktów spożywczych na przemianę węglowodanów, profil lipidowy oraz glikemię. Wyżej opisane działania pozwalają na pragmatyczne zsynchronizowanie terapii żywieniowej z aktywnością fizyczną i farmakoterapią, nie zapominając przy tym o indywidualnych preferencjach chorego.
