Zaburzenie ARFID (Avoidant Restrictive Food Intake Disorder) staje się coraz częściej rozpoznawane u dzieci, u których wybiórcze i ograniczone przyjmowanie pokarmów wpływa na zdrowie fizyczne oraz psychospołeczne. Zróżnicowany obraz kliniczny tego zaburzenia, które nie zawsze bywa od razu dostrzegane, stanowi poważne wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne.
W gabinetach pediatrów, dietetyków, psychologów czy neurologopedów można zaobserwować coraz więcej zgłaszających się rodziców z dziećmi w różnym wieku, które prezentują zachowania żywieniowe powszechnie określane mianem wybiórczego/ selektywnego jedzenia.
W wielu przypadkach podobne zachowania żywieniowe są traktowane jako etap w rozwoju dziecka, np. w przypadku neofobii pokarmowej, której nasilenie u niektórych dzieci wzrasta w okolicach 18 m.ż., potem stopniowo po 6. roku życia zaczyna ustępować, przy czym nie obserwuje się zazwyczaj u tych dzieci niekorzystnego wpływu takich zachowań żywieniowych na rozwój fizyczny i psychiczny1. Zdarza się jednak, że takie zachowania związane z wybiórczością nie mijają, a wręcz obserwuje się ich nasilenie. Dieta dziecka zaczyna zawężać się coraz bardziej, a w jadłospisie dziecka dominują stale te same produkty czy potrawy. Taki model żywienia zaczyna wpływać na kontakty społeczne, które zaczynają stanowić wyzwanie zarówno dla rodziców, jak i dziecka. Zaczynają pojawiać się oznaki sugerujące niedobory pokarmowe pod postacią braku przyrostów masy ciała czy wzrostu oraz obserwuje się odchylenia w laboratoryjnych wykładnikach stanu odżywienia. Takie niepokojące i nasilające się objawy mogą sugerować zaburzenia karmienia lub odżywiania ARFID.
Zaburzenie ARFID (Avoidant Restrictive Food Intake Disorder) staje się coraz częściej rozpoznawane u dzieci, u których wybiórcze i ograniczone przyjmowanie pokarmów wpływa na zdrowie fizyczne oraz psychospołeczne. Zróżnicowany obraz kliniczny tego zaburzenia, które nie zawsze bywa od razu dostrzegane, stanowi poważne wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna o autoimmunizacyjnym podłożu, która dotyka coraz większą liczbę osób na całym świecie. Oprócz tradycyjnych metod leczenia farmakologicznego, coraz więcej badań wskazuje na rolę dietoterapii i suplementacji w łagodzeniu objawów choroby.
Mikrobiota jelitowa odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia człowieka, a jej skład jest ściśle uzależniony od codziennych wyborów żywieniowych. Odpowiednia dieta może wspierać rozwój pożytecznych bakterii, wpływając na procesy metaboliczne, immunologiczne oraz zapalne.
Otyłość stanowi jeden z głównych czynników ryzyka rozwoju przewlekłej choroby nerek (PChN), przyczyniając się do jej progresji oraz wystąpienia powikłań. Złożone mechanizmy patofizjologiczne łączące te dwa schorzenia wymagają skutecznych interwencji terapeutycznych. Dietoterapia, w tym redukcja masy ciała i zastosowanie odpowiednich strategii żywieniowych, może znacząco spowolnić rozwój PChN, poprawiając rokowanie pacjentów i jakość ich życia.
