Najczęściej w przebiegu choroby obserwuje się zmiany układu wydalniczego, układu ruchu, skóry, serca oraz układu nerwowego. W patogenezę tocznia zaangażowana jest kombinacja czynników genetycznych, środowiskowych i hormonalnych, które prowadzą do utraty kontroli układu immunologicznego. Zapadalność na SLE wynosi około 3–5/100 000 osób rocznie² . Dane epidemiologiczne dostarczają dowodów na znaczny wzrost chorób autoimmunologicznych w ciągu ostatnich 30 lat, a szczególną uwagę zwraca się na rolę czynników środowiskowych, zwłaszcza zachodnich nawyków żywieniowych. Postępowanie lecznicze w SLE jest skomplikowane ze względu na różnorodność biologiczną między pacjentami i brak bezpiecznych i specyficznych terapii celowanych. Podstawowym celem leczenia jest utrzymanie pacjenta w fazie remisji, a jednocześnie zapobieganie postępującemu uszkodzeniu narządów. Każdy pacjent wymaga indywidualnego podejścia z uwagi na różnorodność objawów. W leczeniu pacjentów z SLE stosuje się m.in. leki immunosupresyjne.

WSPARCIE ŻYWIENIOWE

Nie ma jasnych rekomendacji i schematów dotyczących żywienia w toczniu rumieniowatym układowym, ponieważ choroba ma charakter zapalny, a jej występowanie niesie za sobą zwiększone ryzyko współwystępowania innych jednostek chorobowych. Prawidłowo skomponowana dieta może być dla pacjenta istotnym wsparciem. W przebiegu SLE należy dbać o jak najdłuższe utrzymanie pacjenta w okresie remisji – trzeba zapobiegać możliwym powikłaniom i minimalizować efekty uboczne farmakoterapii. W trakcie planowania jadłospisu należy uwzględnić m.in.:

•  aspekt wybranej przez lekarza metody leczenia, skutki uboczne stosowanej farmakoterapii oraz możliwe interakcje na poziomie lek–żywność,
•  stan odżywienia chorego,
•  stan ogólny pacjenta,
•  rodzaj narządów objętych chorobą i możliwe powikłania. Podstawowym celem dietoterapii powinno być włączenie jadłospisu o charakterze przeciwzapalnym.