Z punktu widzenia żywieniowego najgroźniejszym powikłaniem u pacjenta onkologicznego jest zespół wyniszczenia nowotworowego¹. W tym stanie obserwuje się zmniejszenie masy ciała pacjenta, a u 15% chorych występuje znacząca jej utrata, wynosząca > 10% wyjściowej wartości². Dochodzi do redukcji tkanki tłuszczowej oraz zmniejszenia masy mięśniowej − kacheksja pierwotna. Przyczyną tego jest intensywnie zwiększający się metabolizm pacjenta. Gdy dochodzi do zużywania tylko tkanki tłuszczowej, mówimy o kacheksji wtórnej. Jest ona spowodowana głodzeniem. Źródłem energii dla mózgu stają się wtedy związki ketonowe. Podczas stanów kacheksji pacjentom towarzyszy niepokojący jadłowstręt oraz upośledzenie pracy wszystkich narządów i układów. Często stan ten określany jest terminem „zespół kacheksja − anoreksja”, ze względu na charakterystyczne objawy anorektyczne³. Dla rozpoznania niedożywienia konieczne są badania biochemiczne: stężenie albumin oraz całkowita liczba limfocytów we krwi obwodowej. Dla dietetyka szczególnie ważne jest wykonanie pomiarów antropometrycznych: obwodu ramienia, grubości fałdów skórno-tłuszczowych oraz określenie niezamierzonego ubytku masy ciała w ciągu ostatnich 3 miesięcy. Warto w wywiadzie lekarsko-żywieniowym wykorzystać skalę oceny stanu odżywienia⁴.

            Leczenie żywieniowe pacjenta chorego na nowotwór polega przede wszystkim na minimalizowaniu negatywnych objawów choroby. Ważna jest poprawa łaknienia oraz dostarczenie do organizmu pacjenta możliwe jak najlepszych jakościowo produktów o wysokiej wartości odżywczej i energetycznej, które zaspokoją jego wysokie potrzeby. Leczenie żywieniowe ma być trwałym uzupełnieniem leczenia farmakologicznego, które powinno zawierać środki przeciwnowotworowe, przeciwwymiotne, przeciwbiegunkowe, poprawiające łaknienie, a często także antydepresyjne⁵. Celem zespołu leczącego pacjenta powinna być poprawa jakości jego życia.