Kwasy tłuszczowe omega-3 mogą korzystnie wpływać na procesy zapalne i poprawę wyników leczenia raka płuca. Przewlekły stan zapalny odgrywa kluczową rolę w patogenezie tej choroby, sprzyjając jej progresji. EPA i DHA mogą zmniejszyć poziomy cytokin prozapalnych, ograniczając rozwój zmian nowotworowych i poprawi​ając odpowiedź organizmu na leczenie^1,2.

Rak jelita grubego jest jednym z najczęściej rozpoznawalnych nowotworów, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Część zachorowań może być związana z czynnikami ryzyka niezależnymi od stylu życia, takimi jak predyspozycja genetyczna lub występowanie chorób zapalnych jelit. Jednakże większości przypadków raka jelita grubego można uniknąć poprzez modyfikację codziennych nawyków i przyzwyczajeń.

Dysfagia jest powszechnym, a zarazem poważnym problemem wśród pacjentów onkologicznych. Opisywane zaburzenie wpływa nie tylko na komfort życia, ale także na stan odżywienia pacjenta, jak i skuteczność prowadzonego leczenia. Właściwe postępowanie dietetyczne jest kluczowe w zapobieganiu powikłaniom, jak i szybszej rekonwalescencji chorego.

Rak pęcherza moczowego jest najczęściej rozpoznawalnym nowotworem w obrębie układu moczowego. Zajmuje dziewiąte miejsce wśród najczęściej występujących nowotworów na świecie. Zdecydowanie częściej chorują mężczyźni, a większość zachorowań przypada po 45. roku życia. Za najważniejsze i kluczowe czynniki ryzyka rozwoju raka pęcherza moczowego uznaje się palenie tytoniu oraz narażenie zawodowe na chemikalia stosowane w przemyśle.

Przegląd systematyczny i metaanaliza przeprowadzone przez Màrmol i wsp. dostarczają silnych dowodów na istnienie znaczącej insulinooporności u pacjentów z nowotworami, co otwiera nowe kierunki badań i potencjalnych interwencji klinicznych mających na celu poprawę wyników leczenia przeciwnowotworowego w tej grupie chorych.

Insulina jako silny czynnik wzrostu promuje proliferację komórek oraz hamuje ich apoptozę. Może działać bezpośrednio na komórki nowotworowe, stymulując ich wzrost oraz pośrednio poprzez zwiększenie stężenia IGF-1.¹

Dokładna częstość występowania biegunki u pacjentów onkologicznych może być niedoszacowana, ponieważ jest ona zazwyczaj raportowana na podstawie informacji zgłaszanych przez pacjentów. W kilku badaniach oszacowano, że biegunka występuje u około 20–40% wszystkich pacjentów leczonych chemioterapią.

(…) Część chorych jest niezdiagnozowana lub diagnozowana zbyt późno, kiedy nie jest możliwe odwrócenie toczących się w organizmie niekorzystnych procesów. Co więcej, obraz wyniszczonego pacjenta onkologicznego jest powszechnie akceptowany, również częściowo przez pracowników ochrony zdrowia.