Oksytocyna jest hormonem podwzgórzowym wydzielanym bezpośrednio do mózgu i przechodzi do krążenia obwodowego przez tylny płat przysadki mózgowej. Wykazano, że u gryzoni oraz naczelnych innych niż człowiek oksytocyna podawana przewlekle powodowała trwałe zmniejszenie masy ciała, obniżenie spożycia pokarmu, zwiększenie wydatków energetycznych i indukowała lipolizę.
Lawson dokonał przeglądu badań na temat wpływu oksytocyny na metabolizm u człowieka. Pojedyncza dawka oksytocyny u mężczyzn zmniejszała spożycie kalorii, zwiększała utlenianie tłuszczu i poprawiała wrażliwość na insulinę. Badanie pilotażowe obejmujące 8 tygodni leczenia oksytocyną u dorosłych z otyłością i nadwagą doprowadziło do znacznego spadku masy ciała. Potrzeba jednak więcej doświadczeń z udziałem ludzi oraz badań nad szlakami metabolicznymi angażującymi oksytocynę1. Lawson przeprowadził również w 2012 roku badanie z udziałem 25 zdrowych mężczyzn, pośród których połowa cierpiała na otyłość. Spożycie kilokalorii u osób w grupie przyjmujących oksytocynę spadło i zmniejszyło się spożycie tłuszczu. Po interwencji istotnie spadło stężenie insuliny, poprawił się wskaźnik HOMA-IR oraz wzrósł poziom cholecystokininy, jednak nie było to związane ze spożyciem energii2.
Badania z udziałem zwierząt wykazały, że gryzonie z niedoborem oksytocyny oraz receptora oksytocynowego rozwijały otyłość bez zmiany spożycia pokarmu. Wiele wskazuje więc na istotną rolę oksytocyny w metabolizmie, odkryto również receptory dla oksytocyny w wielu narządach i tkankach, między innymi w tkance trzustki i tkance tłuszczowej3. Osoby otyłe, u których zastosowano oksytocynę miały tendencję do poprawy poposiłkowych stężeń insuliny i glukozy i wyniki te były zgodne z wcześniejszą obserwacją na szczurzym i mysim modelu cukrzycy typu 2. Oksytocyna wydaje się być bezpiecznym środkiem, który mógłby mieć zastosowanie w leczeniu otyłości, ponieważ była ona już stosowana w warunkach klinicznych przez wiele lat w celu wywoływania porodu i sekrecji mleka u kobiet po porodzie. Dotychczasowo leczeni pacjenci nie wykazywali skutków ubocznych, a otyli pacjenci nie wykazywali oporności na oksytocynę5.
Schneiderman i wsp. przeprowadzili badania, w których wykazali, że poziom oksytocyny wśród badanych zakochanych par na początku związku był około dwa razy wyższy niż u singli i utrzymywał się na podobnym poziomie po 6 miesiącach trwania związku, a poziom oksytocyny spadał wśród osób, które się w tym okresie rozstały. Stężenie oksytocyny korelowało z czułym dotykiem, pozytywnymi doświadczeniami, wzajemną relacją między partnerami6. Potrzeba jednak jeszcze wielu badań z udziałem większych grup pacjentów w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania oksytocyny oraz ustalenia przeciwwskazań.
Jeśli jednak oksytocyna – nazywana hormonem miłości – faktycznie ma wpływ na obniżenie masy ciała, to epidemia otyłości może wiązać się bezpośrednio z relacjami międzyludzkimi, a dokładniej z obserwowaną powierzchownością, osłabieniem więzi i bliskości z drugą osobą.
