Otyłość wtórna, związana z mutacjami genowymi, uszkodzeniami podwzgórza czy gospodarką hormonalną wbrew powszechnie panującym przekonaniom występuje rzadko i jest odpowiedzialna za około 10% zachorowań na otyłość [1]. Pozostałe przypadki są zaliczane do otyłości pierwotnej (prostej) i pomimo hipotetycznego występowania predyspozycji genetycznych są uzależnione od nasilenia czynników środowiskowych. Tym samym, w perspektywie dzieci, to rodzice jako najbliższe środowisko, muszą przekazywać im prawidłowe zachowania związane z żywieniem czy stylem życia w celu uniknięcia nadwagi3 i otyłości.
W ostatnich latach świat mierzy się z epidemią otyłości1 nie tylko osób dorosłych, ale także dzieci. Konsekwencje nadmiernej masy ciała wieku dziecięcego są przede wszystkim długofalowe i mają znaczący wpływ na dalsze trwanie i jakość życia, predysponując do rozwoju chorób cywilizacyjnych2 – zależnych od stylu życia i sprzężonych z rozwojem i cyfryzacją społeczeństwa.
