Pierwsze doniesienia dotyczące możliwego udziału genów w rozwoju otyłości pojawiły się już w latach 50. XX wieku. Wyniki badań przeprowadzonych na gryzoniach wyraźnie wskazywały na zależność pomiędzy występowaniem poszczególnych mutacji genów a nadmierną masą ciała. Przełożenie poszczególnych badań na ludzi pozwoliło na wyróżnienie trzech zasadniczych rodzajów otyłości uwarunkowanej genetycznie: otyłości jednogenowej i wielogenowej oraz otyłości wchodzącej w skład zespołu genetycznego. I choć jest to podział bardzo uproszczony, pozwala na zrozumienie różnic pomiędzy poszczególnymi typami otyłości. W niniejszej pracy skupiono się na przedstawieniu roli wybranych genów związanych z występowaniem otyłości jednogenowej.

Otyłość jednogenowa występuje stosunkowo rzadko, jednak jej rozpoznanie może mieć istotne znaczenie dla dalszego przebiegu leczenia choroby. Mutacje zachodzą w kilkunastu genach, ale większość z nich dotyczy genu dla 4 receptora melanokortyny (MC4R − melanocortin 4th receptor), genu leptyny (LEP – leptin) i receptora leptyny (LEPR – leptin receptor), które mają podstawowe znacznie w regulacji podwzgórzowej apetytu oraz utrzymaniu odpowiedniej homeostazy energii.

Początkowo badania koncentrowały się głównie na myszach ze znaczną i dziedziczną otyłością. U tych osobników wykazano brak hormonu sytości, który powodowałby ograniczenia przyjmowania pokarmu przy odpowiednich zasobach energetycznych. W 1994 roku Zang i jego zespół zaobserwowali, że to mutacja genu ob u myszy powoduje otyłość i dodatkowo bezpłodność, a podanie leptyny w takich przypadkach zmniejsza pobór pożywienia i przywraca płodność. Wstępne obserwacje pozwoliły na poznanie głównych mechanizmów regulacji głodu i sytości w podwzgórzu oraz zrozumienie istoty roli defektów zachodzących na szlaku regulacji apetytu w rozwoju nadmiernej masy ciała.