menu close arrow_back_ios person_add home

Diabulimia. Specyficzna forma bulimii u pacjentów z cukrzycą typu 1

Psycholog, psychodietetyk Małgorzata Jolanta Kaczyńska

PSYCHODIETETYKA

02-11-2016

8/2016

Osoby chorujące na cukrzycę typu 1 są w grupie podwyższonego ryzyka zaburzeń odżywiania (ZO) w stosunku do populacji ogólnej.

Wiadomo, że na skuteczność terapii ZO wpływa między innymi wczesne rozpoznanie zaburzenia i podjęcie stosownego leczenia. Na jakie objawy pacjenta trzeba zwrócić uwagę podczas wywiadu i na jakie zachowania wyczulić rodzinę  chorego?

 

Zaburzenia odżywiania u osób z cukrzycą typu 1

Cechą charakterystyczną zaburzeń odżywiania (ZO) jest obecność zaburzonych i uporczywych zachowań żywieniowych, w efekcie których zmienia się sposób spożywania i wchłaniania pokarmów oraz następuje znaczące upośledzenie zdrowia fizycznego i funkcjonowania psychospołecznego. Według klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-5 do grupy ZO zaliczany jest m.in. jadłowstręt psychiczny, żarłoczność psychiczna oraz zespół napadowego objadania się1.

U niektórych pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 obserwuje się celowe zmniejszanie lub pomijanie dawek insuliny w celu odchudzania się lub kontroli masy ciała. Zachowania te opisane są w grupie zachowań kompensacyjnych wymienionych w kryteriach diagnostycznych DSM-5 dla żarłoczności psychicznej (bulimii). Taki wzorzec zaburzonego odżywiania powszechnie nazywany jest diabulimią1, 2. Szacuje się, że aż 14−36% osób z cukrzycą insulinozależną typu 1 nieprawidłowo dawkuje insulinę w celu kontroli masy ciała, a zachowania te są szczególnie częste wśród dziewcząt i młodych kobiet3.

 

Wskazówki do diagnozy

Ze względu na specyfikę zaburzenia pacjenci mogą niechętnie podawać lub pomijać niektóre informacje na temat swojego sposobu odżywiania i kontroli glikemii. Wynika to z przeżywanego przez nich poczucia winy i wstydu związanego ze sposobem odżywiania się, a także z obawy przed przymusem wdrożeniem leczenia, którego skutkiem będzie wzrost masy ciała. Poniżej opisano sygnały mogące wskazywać na celowe manipulowanie dawkami insuliny. Są to obszary, na które powinni zwrócić uwagę specjaliści pracujący z pacjentami. Warto także porozmawiać o nich z bliskimi pacjentów, ponieważ to rodzina na co dzień uczestniczy w życiu chorego, obserwuje jego zachowanie i może najwcześniej zaobserwować niepokojące sygnały3.

Osoby chorujące na cukrzycę typu 1 są w grupie podwyższonego ryzyka zaburzeń odżywiania (ZO) w stosunku do populacji ogólnej.

Chcesz przeczytać więcej?

Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.


O autorze

Małgorzata Jolanta Kaczyńska

CZYTAM ARTYKUŁY

Certyfikowany terapeuta motywujący Polskiego Towarzystwa Terapii Motywującej. Od 2010 r. jest członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Terapii Motywującej, pracuje w Ośrodku Interwencji Kryzysowej w Warszawie, prowadzi terapie indywidualne i grupowe, w Instytucie Zdrowego Żywienia i Dietetyki Klinicznej „Sanvita”.