
Bez znajomości siły słów niemożliwa jest znajomość człowieka.
Konfucjusz
Osoby chorujące na cukrzycę typu 1 są w grupie podwyższonego ryzyka zaburzeń odżywiania (ZO) w stosunku do populacji ogólnej.
Wiadomo, że na skuteczność terapii ZO wpływa między innymi wczesne rozpoznanie zaburzenia i podjęcie stosownego leczenia. Na jakie objawy pacjenta trzeba zwrócić uwagę podczas wywiadu i na jakie zachowania wyczulić rodzinę chorego?
Zaburzenia odżywiania u osób z cukrzycą typu 1
Cechą charakterystyczną zaburzeń odżywiania (ZO) jest obecność zaburzonych i uporczywych zachowań żywieniowych, w efekcie których zmienia się sposób spożywania i wchłaniania pokarmów oraz następuje znaczące upośledzenie zdrowia fizycznego i funkcjonowania psychospołecznego. Według klasyfikacji Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-5 do grupy ZO zaliczany jest m.in. jadłowstręt psychiczny, żarłoczność psychiczna oraz zespół napadowego objadania się1.
U niektórych pacjentów chorych na cukrzycę typu 1 obserwuje się celowe zmniejszanie lub pomijanie dawek insuliny w celu odchudzania się lub kontroli masy ciała. Zachowania te opisane są w grupie zachowań kompensacyjnych wymienionych w kryteriach diagnostycznych DSM-5 dla żarłoczności psychicznej (bulimii). Taki wzorzec zaburzonego odżywiania powszechnie nazywany jest diabulimią1, 2. Szacuje się, że aż 14−36% osób z cukrzycą insulinozależną typu 1 nieprawidłowo dawkuje insulinę w celu kontroli masy ciała, a zachowania te są szczególnie częste wśród dziewcząt i młodych kobiet3.
Wskazówki do diagnozy
Ze względu na specyfikę zaburzenia pacjenci mogą niechętnie podawać lub pomijać niektóre informacje na temat swojego sposobu odżywiania i kontroli glikemii. Wynika to z przeżywanego przez nich poczucia winy i wstydu związanego ze sposobem odżywiania się, a także z obawy przed przymusem wdrożeniem leczenia, którego skutkiem będzie wzrost masy ciała. Poniżej opisano sygnały mogące wskazywać na celowe manipulowanie dawkami insuliny. Są to obszary, na które powinni zwrócić uwagę specjaliści pracujący z pacjentami. Warto także porozmawiać o nich z bliskimi pacjentów, ponieważ to rodzina na co dzień uczestniczy w życiu chorego, obserwuje jego zachowanie i może najwcześniej zaobserwować niepokojące sygnały3.
Osoby chorujące na cukrzycę typu 1 są w grupie podwyższonego ryzyka zaburzeń odżywiania (ZO) w stosunku do populacji ogólnej.
Pełna treść artykułu, wraz z załącznikami do pobrania, dostępna jest dla prenumeratorów czasopisma, po zalogowaniu się.
Bez znajomości siły słów niemożliwa jest znajomość człowieka.
Konfucjusz
Imbir lekarski (Zingiber officinale) jest przyprawą, która wykorzystywana jest w kuchniach całego świata od tysięcy lat.
Jest również prawdopodobnie pierwszą przyprawą, która trafiła do Europy. W swoich pismach, szczególną uwagę poświęcili mu Marco Polo i Paracelsus.
Ma zastosowanie nie tylko jako dodatek kulinarny- często wykorzystywany jest w kosmetologii i farmakologii.
W Polsce najczęściej spotykane są kłącza imbiru lekarskiego i w takiej postaci jest on także spożywany. Ta część zawiera składniki odżywcze, takie jak: białka, węglowodany, błonnik pokarmowy, oraz taniny i składniki mineralne1.
Cukrzyca staje się pandemią całego świata. Bardzo dużo mówi się o cukrzycy typu 2, a zwiększony problem dotyczy również cukrzycy typu 1.