Schematycznie myśli się o depresji w kategoriach smutku, przygnębienia, poczucia beznadziei i pustki, jakie odczuwają pacjenci. Jednak równie ważne jest doświadczane przez większość chorych poczucie utraty odczuwania przyjemności i dotychczasowych zainteresowań oraz zmniejszony poziom energii1, 2. Według klasyfikacji zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania ICD-103, aby stwierdzić występowanie epizodu depresyjnego, przez co najmniej dwa tygodnie muszą występować przynajmniej dwa z trzech poniższych objawów:
- obniżenie nastroju,
- utrata zainteresowań i zdolności do radowania się (anhedonia),
- zmniejszenie energii prowadzące do wzmożonej męczliwości i zmniejszenia aktywności,
oraz dwa lub więcej spośród następujących objawów:
- osłabienie koncentracji i uwagi,
- niska samoocena i mała wiara w siebie,
- poczucie winy i małej wartości,
- pesymistyczne, czarne widzenie przyszłości,
- myśli i czyny samobójcze,
- zaburzenia snu,
- zmniejszony apetyt.
Jak widać, termin depresja rozumiany w sposób kliniczny odwołuje się do zespołu doświadczeń obejmującego nie tylko nastrój, ale także doświadczenia fizyczne, psychiczne i behawioralne. Zespół tych objawów determinuje długotrwały, poważny stan wpływający na wiele obszarów codziennego funkcjonowania chorego i wiążący się z istotną utratą jakości życia pacjentów i ich rodzin1.
W języku codziennym używa się słowa „depresja” do opisania smutku i przygnębienia, jednak w psychiatrii terminem tym określa się konkretne zaburzenia nastroju wymagające leczenia i pomocy lekarskiej. Jak pracować dietetycznie z pacjentem, który informuje, że ma depresję?
