Jego łacińska nazwa wywodzi się od greckich słów: hippos – koń oraz pháo − lśniący, gdyż już w starożytnej Grecji znany był jako środek leczniczy dla koni.

Terapeutyczne właściwości rokitnika zostały zapisane nawet w traktacie medycyny tybetańskiej Cztery tantry medycyny z VII w. p.n.e., gdzie zalecano jego stosowanie w celu łagodzenia kaszlu, gaszenia pragnienia, poprawy krążenia krwi, usuwania skrzepów krwi oraz zatrzymywania biegunki¹.

Rokitnik rośnie głównie w Europie, na wybrzeżu Morza Bałtyckiego, oraz na Kaukazie, w Azji Środkowej, Chinach, Mongolii i na Syberii. Jest fascynującą rośliną o licznych właściwościach, jednak wciąż wydaje się niedoceniany bądź nieco zapomniany. Ciekawostką jest, że jako jeden z nielicznych owoców zawiera w swoim miąższu olej^{1, 2}.

Właściwości rokitnika

Soczyste i miękkie owoce rokitnika są ubogie w cukry (zawartość 2,7–5,8%, zależna od stopnia dojrzałości), zawierają za to kwasy, m.in. jabłkowy, cytrynowy, winowy oraz 17 fenolokwasów. W soku z rokitnika znajdują się aminokwasy egzogenne, takie jak: walina, izoleucyna, leucyna, lizyna, metionina, treonina oraz fenyloalanina. Wspomniane wcześniej tłuszcze znajdują się w miąższu i nasionach rokitnika. Największa ilość tych nienasyconych kwasów tłuszczowych znajduje się w nasionach. Jest w nich jednak mniej tokoferoli i karotenu w porównaniu z ich zawartością w częściach miękkich owocu. Ok. 86% kwasów tłuszczowych pozyskiwanych z nasion stanowią kwas linolowy, α-linolenowy oraz oleinowy. Tłuszcz ten zawiera także znaczną ilość fitosteroli, których zawartość w nasionach waha się od ok. 0,9 do 1%¹.

W badaniach wykazano, że olej z rokitnika obfituje w substancje o działaniu prozdrowotnym, m.in. kwasy tłuszczowe z rodziny n-3 i n-6, tokoferole, karotenoidy, fitosterole, wykazując nie tylko wysoką aktywność przeciwutleniającą, ale również antyaterogenną i ochronną w stosunku do serca^3-5. W tabeli 1 przedstawiono wpływ stosowania rokitnika zwyczajnego na układ krążenia, na podstawie przeprowadzonych badań.