Największą zapadalność na chorobę Leśniowskiego-Crohna obserwuje się w Ameryce Północnej i krajach Europy Zachodniej, rzadziej występuje u Azjatów i Afrykanów1. Według Krajowego Rejestru Chorych na Chorobę Leśniowskiego-Crohna w Polsce jednostka ta dotyka 5191 osób (dane za rok 2012), a sądzi się, że faktyczna liczba ta może być ponad dwa razy większa, biorąc pod uwagę trudności we wczesnym, prawidłowym zdiagnozowaniu tego schorzenia2. Największa częstotliwość rozwoju tego schorzenia występuje u narodowości kaukaskiej oraz Żydów. Choroba Leśniowskiego-Crohna dotyka głównie osoby młode, do 15. r.ż., a szczyt zachorowań na jednostkę Leśniowskiego-Crohna przypada między 2. a 4. dekadą życia, u obu płci na porównywalnym poziomie1,3. W przypadku populacji pediatrycznej częstość występowania tej choroby wzrasta na całym świecie od 2,5 do 11,4/ 100 000 przypadków, a szacowana jej wartość może wynosić nawet 58/100 000 dzieci4.
Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s Disease, CD), to – obok wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (ang. Ulcerative Colitis, UC), mikroskopowego czy nieokreślonego zapalenia jelita grubego – zaburzenie zaliczane do nieswoistych chorób zapalnych jelit (ang. Infl ammatory Bowel Disease, IBD). Jest to grupa chorób przewodu pokarmowego charakteryzująca się przewlekłym stanem zapalnym mogącym trwać przez bardzo długi czas; przebiega z naprzemiennie trwającymi okresami zaostrzeń i remisji.
