Za optymalne stężenie 25-hydroksywitaminy D (25(OH)D) dla dorosłej populacji polskiej uznaje się stężenie 30–50 ng/ml (75–125 nmol/L). Stężenie sub- optymalne (wymagające zwiększenia dawkowania) wynosi 20–30 ng/ml (50–75 nmol/L), natomiast niedobór witaminy D stwierdza się < 20 ng/ml (< 50 nmol/L). Zwiększone ryzyko zatrucia odnotowu- je się w przypadku stężenia wyższego niż 100 ng/ml (250 nmol/L)1 .
Witamina D jest obecnie uważana za jedną z najważniejszych witamin. Należy ona do grupy witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. W żywności występuje jako witamina D2 (ergokalcyferol, źródło: produkty roślinne, grzyby) oraz witamina D3 (cholekalcyferol, źródło: tłuste ryby, jaja). Jednak zaledwie około 1/5 witaminy D znajdującej się we krwi pochodzi z diety. Przeważająca jej część powstaje pod wpływem promieniowania słonecznego w wyniku syntezy skórnej. Działanie witaminy D przypomina działanie hormonów – oddziałuje ona poprzez swoiste receptory. W związku z tym, że receptory dla witaminy D występują na bardzo wielu komórkach, spektrum jej działania na organizm jest bardzo szerokie. Jednym z poruszanych aspektów działania witaminy D jest potencjalne jej działanie w prewencji chorób nowotworowych oraz wspomaganie procesu leczenia onkologicznego1.
