Zaburzenia odżywiania (ZO) są tematem często poruszanym w mediach oraz literaturze specjalistycznej, jednak dopiero kilka lat temu zaczęto bliżej interesować się zjawiskiem nieprawidłowych wzorców odżywiania u kobiet w ciąży. Termin pregoreksja odnosi się do różnych zachowań, jakie przejawiają ciężarne w celu utrzymania masy ciała sprzed ciąży przez jak najdłuższy czas i ograniczenia wpływu ciąży na wygląd¹.

Pierwsze wzmianki na ten temat pojawiły się w 2004 r., gdy w czasopiśmie "New York Magazine" pojawił się artykuł The Perfect Little Bump² (w wolnym tłumaczeniu Idealny mały brzuszek ciążowy) opisujący życie ciężarnych kobiet zaabsorbowanych własnym wyglądem i martwiących się o to, by osiągnąć „idealne” (szczupłe) ciążowe ciała. W 2008 r. media wykreowały termin pregoreksja (z połączenia angielskiego pregnancy – ciąża i „anoreksja”) odnoszący się do ciężarnych, które ograniczają spożycie kalorii i intensywnie ćwiczą w celu kontroli wzrostu masy ciała³. Mimo że termin ten wszedł do powszechnego użytku i jest stosowany także przez niektórych psychologów i psychiatrów, pregoreksja nie jest sklasyfikowana jako odrębna jednostka diagnostyczna ani przez ICD-10 (International Statistical Classification of Diseases and RelatedHealthProblems, wydanie 10), ani DSM-V (Diagnostic and Statistical Manual of MentalDisorders, wydanie 5)⁴.

Objawy pregoreksji

Kobiety, które mają trudności z akceptacją własnego zmieniającego się podczas ciąży ciała, mogą podejmować takie działania, jak: znaczne zmniejszenie ilości spożywanego pokarmu, ograniczenie kaloryczności posiłków, głodówki^{1, 4-6}. Często angażują się w intensywne, nawet codzienne ćwiczenia fizyczne. Mogą u nich występować także epizody objadania się i przeczyszczania, wymuszanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających lub środków odchudzających^3-6. W sferze psychicznej pregoreksja związana jest z nadmierną koncentracją na wyglądzie i masie ciała, kaloryczności produktów lub też obsesją na punkcie „zdrowego” żywienia⁴.