Zgodnie z IV Kryteriami rzymskimi, IBS diagno- zuje się, jeżeli u pacjenta występują minimum dwa z trzech objawów: 1. Dolegliwości wy- stępują przewlekle, co najmniej jeden dzień w tygodniu w ostatnich trzech miesiącach, 2. Występuje ból brzucha, 3. Stolec ma zaburzoną konsystencję lub występuje zmiana w częstości jego oddawania2.
Objawami IBS zazwyczaj są: częste i luźne wypróżnienia (IBS-D – IBS diarrhea) zaparcia (IBS-C – con- stipation), wzdęcia, czyli powiększony obwód brzucha, odbijania, uczucie niepełnego wypróżnienia, skurczowe bóle brzucha, nadmierna ilość gazów1. Za przyczyny tego zespołu uważa się między innymi: infekcje układu pokarmowego, na przykład wirusowe, pasożytnicze, zaburzenia w mikrobiocie jelitowej, na skutek np. częstej i długotrwałej antybiotykoterapii, zaburzenia hormonalne, czy stres1. Wspomniane IV Kryteria rzymskie zwracają szczególną uwagę na zaburzenia osi jelitowo-mózgowej w etiopatogenezie IBS2.
Zespół jelita drażliwego (ang. IBS – irritable bowel syndrome), to zaburzenie układu pokarmowego o charakterze czynnościowym. Diagnostyka IBS polega na wykluczeniu innych jednostek chorobowych, na przykład celiakii, choroby Leśniowskiego-Crohna, czy innych nieswoistym zapaleń jelit1.
