Menopauza to okres w życiu kobiety, który wiąże się z licznymi konsekwencjami zdrowotnymi oraz dużym obciążeniem psychicznym. Podczas niego zachodzi wiele zmian metabolicznych, hormonalnych i estetycznych. Menopauzę stwierdza się po upływie 12 miesięcy od wystąpienia ostatniego krwawienia miesiączkowego¹. Natomiast okres premenopauzalny rozpoczyna się znacznie wcześniej. Wygasanie czynności hormonalnej jajników rozpoczyna się średnio 5-6 lat przed ostatnim krwawieniem. Pierwszym z objawów jest obniżenie insulinowrażliwości komórek, które występuje u kobiet w wieku 42-47 lat². Typowe konsekwencje okresu premenopauzalnego to: zahamowanie dojrzewania pęcherzyków Graafa, zahamowanie jajeczkowania, osłabienie czynności ciałka żółtego, obniżenie progesteronu, hipoestrogenizm, hipergonadotropinemia – stężenie hormonu folikulotropowego (FSH, follicle-stimulating hormone) wzrasta^{3, 4}. W czasie premenopauzy liczba cykli owulacyjnych spada do około 5%^{5, 6}.

Za okres menopauzy możemy uznać stan hormonalny gdy stężenie FSH w surowicy krwi mieści się powyżej 30 j./l i E2 (estradiolu) poniżej 30 pg/ml (współczynnik FSH/LH przekracza 1). 2–3 lata po menopauzie możemy zaobserwować najwyższe stężenia FSH i LH⁷. Miesiączkowanie całkowicie zostaje zatrzymane gdy stężenie estrogenów we krwi spada poniżej 10 mg/dobę. W tym okresie obserwujemy niskie stężenie estrogenów i wysokie stężenie gonadotropin, gospodarka hormonalna zostaje utrzymana na zrównoważonym poziomie, wtedy następuje okres pomenopauzalny⁸. Jajnik po menopauzie nie tylko zmienia swoją czynność hormonalną, ale także ulega znaczącym zmianom morfologicznym, zmniejsza swoją objętość i masę (< 10 g) , a jego powierzchnia staje się matowa. Czynność hormonalna jajników w okresie pomenopauzalnym jest bardzo niska: zachodzi niewielka produkcja estrogenów i testosteronu, a jajnik staje się w tym czasie głównym źródłem testosteronu w organizmie (ok. 50% całej puli)⁹.