W zależności od lokalizacji i osiągnię- tych rozmiarów mięśniaki macicy mogą wywoływać różnorodne ob- jawy kliniczne1,2. Najczęściej ujaw- niają się one jedynie w 20–50% przypadków2. Do objawów mięśniaków należą: nieprawidłowe krwa- wienia, dolegliwości bólowe w obrębie miednicy mniejszej (związane z uciskiem sąsiednich narzą- dów), wtórna niedokrwistość, wtórne zakażenie, niepłodność, poronienie i przedwczesny poród1,2. Niezłośliwe nowotwory o bardzo dużych rozmia- rach mogą powodować objawy dysfunkcji jelit i pęcherza moczowego3. Dodatkowo, w przypadku ciąży, skutkują często nieprawidłowym ułożeniem płodu, zaburzeniami kurczliwości mięśnia macicy oraz stanowią przeszkodę porodową1. Co ciekawe, w okresie menopauzy nieprawidłowe krwawienia miesiączkowe ustępują samoistnie, a stopień nasi- lenia dolegliwości bólowych i objawów uciskowych zmniejsza się wraz z fi zjologicznym procesem stop- niowej inwolucji mięśniaków3.
ROZPOZNANIE I LECZENIE
Mięśniaki macicy są najczęściej diagnozowane u ko- biet w wieku prokreacyjnym podczas rutynowego badania ginekologicznego3. Patologiczne zmiany są potwierdzane i różnicowane w trakcie oceny ultrasonografi cznej1,3. Mięśniaki macicy leczy się w sposób operacyjny lub zachowawczy1. Wybór metody leczenia zależy od ich wielkości, liczby oraz lokalizacji, a przede wszystkim od występujących objawów choroby, które mogą występować z różnym nasileniem. W każdym indywidualnym przypadku brane są pod uwagę plany prokreacyjne pacjentki3.
Mięśniaki macicy to najczęściej występujące niezłośliwe nowotwory tego narządu, które wywodzą się z włókien mięśni gładkich lub ściany naczyń krwionośnych błony mięśniowej1,2. W ich patomechanizmie dużą rolę przypisuje się względnemu hiperestrogenizmowi1. Szacuje się, że mięśniaki macicy występują u 20–50% kobiet w wieku prokreacyjnym, przy czym obserwuje się wzrost występowania tego schorzenia w populacji kobiet w wieku około 50 lat (do 70%) oraz u kobiet rasy czarnej (do 80%)3. Większe ryzyko ich rozwoju dotyczy nieródek oraz kobiet otyłych1,2.
