Szacuje się, że zespół metaboliczny (ZM) dotyczy ponad 24% światowej populacji, stanowiąc tym samym poważny problem epidemiologiczny. Patomechanizm ZM jest złożony, dlatego wymaga zastosowania różnych strategii terapeutycznych.

Kontynuując temat boreliozy z poprzedniego wydania „Współczesnej Dietetyki”, tym razem przyglądamy się bliżej probiotykoterapii i wynikających z niej zaleceń żywieniowych.

Borelioza – to infekcyjna, odkleszczowa choroba zakaźna wywołana przez krętki Borrelia spp. Manifestuje się jako wieloukładowa choroba zapalna, początkowo atakująca skórę, następnie stawy, ośrodkowy układ nerwowy i inne narządy, w tym serce. Odpowiednie żywienie jest niezwykle istotne w czasie trwania leczenia oraz po zakończeniu antybiotykoterapii.

Choroba Hashimoto bardzo często współwystępuje z innymi schorzeniami o podłożu autoimmunologicznym. Wśród najczęściej występujących można wymienić: cukrzycę typu I, łuszczycę, celiakię, bielactwo, toczeń rumieniowaty. Pacjenci dodatkowo często cierpią z powodu insulinooporności, zaburzeń lipidowych, zespołu policystycznych jajników czy atopowego zapalenia skóry³.

Bardzo dużo mówi się o roli kwasów omega-3 oraz omega-6 w diecie. Zgłębiając jednak temat nieco bardziej, warto zwrócić uwagę na rolę kwasu DHA w funkcjonowaniu organizmu.
 

Artykuł jest omówieniem informacji wybranych z najnowszego Raportu Narodowego Funduszu Zdrowia opublikowanego 21 lutego 2019 r.: „Cukier, otyłość – konsekwencje”¹, na temat aktualnego spożycia cukru w Polsce i jego konsekwencji zdrowotnych. Przegląd literatury, badań oraz najnowszych danych statystycznych jednoznacznie wskazuje, że w Polsce mamy do czynienia z epidemią otyłości.

Kolonizacja Helicobacter pylori jest powszechna, występuje u około 50% ludności świata. Według danych z 2004 r. w Polsce zakażenie H. pyroli dotyczyło 84% osób dorosłych i 32% dzieci.

Gęstość mineralna kości (BMD, Bone Mineral Density) jest wyznacznikiem warunkującym stan i wytrzymałość szkieletu. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO – World Health Organization) za najważniejsze czynniki mające wpływ na stan tkanki kostnej człowieka w ciągu całego życia uznano aktywność fizyczną i żywienie. Żywienie stanowi ważny, podlegający modyfikacji czynnik warunkujący prawidłowy rozwój tkanki kostnej, a w późniejszym okresie życia – także utrzymanie masy kostnej na optymalnym poziomie.