Pod koniec 2019 roku choroba COVID-19 wywołana szybkim rozprzestrzenianiem się koronawirusa SARS-CoV-2 zaczęła dotykać coraz większej liczby ludności na całym świecie. W marcu 2020 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) postanowiła ogłosić stan pandemii, który trwa do dziś. Do końca sierpnia 2021 roku na całym świecie zachorowało ponad 200 milionów ludzi, niestety ponad 4 miliony osób zmarło z powodu ciężkiego przebiegu choroby. W Polsce COVID-19 dotknął prawie 3 miliony osób, z czego 2,5 miliona szczęśliwie wyzdrowiało.

Tłuszcze są trzecim podstawowym makroskładnikiem w diecie człowieka, tuż obok węglowodanów i białek. Do tej pory kojarzyły się nam negatywnie. Przez lata w edukacji żywieniowej kładziono nacisk na zrównoważenie spożycia kalorii i wydatkowania energii oraz zmniejszenie zawartości tłuszczu w diecie – ze względu na gęstość energetyczną lipidów, w celu zmniejszenia spożycia kalorii.

Selen to mikroelement niezbędny do funkcjonowania układu enzymatycznego. Można go pozyskać z diety, ale ze względu na częste niedobory w glebie stosuje się fortyfikację nawozów oraz suplementację. Selen chroni komórki przed zniszczeniem, jego niedobór jest powiązany z rozwojem chorób autoimmunologicznych, czyli tych, które są związane z toczącym się w organizmie stanem zapalnym.

Bakterie jelitowe odgrywają dużą rolę w naszym organizmie. Można nawet powiedzieć, że wpływają na większość funkcji organizmu. Jelita są uznawane za nasz drugi mózg, ponieważ bakterie jelitowe mogą produkować neuroprzekaźniki i wpływać na układ nerwowy. Brak równowagi w jelitach może prowadzić do takich objawów, jak: zaburzenia odporności, zmęczenie, zmiany hormonalne czy nawet problemy z pamięcią i koncentracją. Taki brak równowagi bardzo często spowodowany jest przez zespół przerostu bakteryjnego w jelicie cienkim, czyli SIBO (ang. Small Intestinal Bacterial Overgrowth)¹.

Okres wakacyjny dla wielu pacjentów kojarzy się ze zmianą o sto osiemdziesiąt stopni codziennych nawyków żywieniowych. Ze zbilansowanej, zdrowej diety, aktywnego stylu życia i dbania o prawidłowe nawodnienie zdarza się, że wchodzą na kilka tygodni w okres braku jakiejkolwiek kontroli nad swoim codziennym odżywianiem. Nadmierna kontrola nie jest właściwa w żadnym obszarze troski o swoje zdrowie, jednak całościowa zmiana codziennych przyzwyczajeń może wpłynąć na wahania masy ciała i spadek samopoczucia pacjentów podczas wyjazdu, ale i po jego zakończeniu.

Kwas masłowy zaliczany jest obok kwasu octowego i propanowego do krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych (ang. Short Chain Fatty Acids – SCFAs). Związki te stanowią produkt beztlenowej fermentacji bakteryjnej węglowodanów nieulegających rozkładowi enzymatycznemu w przewodzie pokarmowym. W ciągu doby ilość produkowanych SCFAs w jelicie grubym mieści się w granicach 300–400 mmol.

Niezwykle istotnym makroskładnikiem w diecie człowieka są białka. To najważniejszy składnik budulcowy żywych organizmów, zarówno zwierzęcych, jak i roślinnych. Na świecie, szczególnie w krajach wschodnich i afrykańskich wciąż występuje problem niedożywienia białkowego, które prowadzi do wyniszczenia organizmu. Białka stanowią źródło energii dla organizmu, gdy wykorzystane zostaną źródła węglowodanów i tłuszczów¹. Dostarczają azotu oraz aminokwasów niezbędnych do przeprowadzania procesów metabolicznych^1,2. W ramach zadań realizowanych w Narodowym Programie Zdrowia Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – PZH opracował nowe „Zalecenia zdrowego żywienia”. Na zeszłorocznym V Kongresie Żywieniowym, gdzie zostały one przedstawione, temat białka w diecie był poruszany w kontekście diet roślinnych oraz zachowania równowagi między spożyciem białka roślinnego i zwierzęcego. Ma to znaczenie dla zdrowia człowieka, ale także dla środowiska.

Jod to niezwykle istotny mikroelement niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmu. W środowisku naturalnym jest szeroko rozpowszechnionym pierwiastkiem, jednak jego rozmieszczenie na ziemi jest dość nierównomierne. W wielu regionach ze względu na liczne zlodowacenia, powodzie i erozje doszło do jego zubożenia w glebach powierzchniowych. 75% źródła atmosferycznego jodu powstaje w wyniku uwalniania nieorganicznego jodu oceanicznego. Jony jodkowe utleniając się do jodu pierwiastkowego ulatniają się do atmosfery skąd wracają wraz z deszczem do gleby. Pomimo to obieg jodu w wielu regionach jest niepełny i powolny, co prowadzi do ubytku jodu w glebie, roślinności uprawianej na tych terenach i wodzie pitnej, w konsekwencji przyczynia się do niezwykle groźnego dla populacji niedoboru jodu¹.